Reeën jagen heeft de afgelopen eeuw een grote ontwikkeling doorgemaakt.
Nadat de industrialisering en intensieve landbouw het min of meer uitputten van het Nederlands grondgebied zichtbaar maakte werd dit gevolg door het beschermen van natuur en doseren van het gebruik. Zo werd ook het jagen op het ree via het verstandig gebruiken tot aantallen reduceren. Het jagen om te eten werd jagen voor het plezier en uiteindelijk jagen om ongevallen en schade te voorkomen. Jagen is begin 21e eeuw nog steeds, hoewel om andere redenen, het gemotiveerd reduceren van aantallen dieren.
De jager voerde eerst het beheer uit als zijnde het recht dat de eigenaar heeft om diens grond en wat daaruit voortvloeide te benutten, het jachtrecht. Dat kan deze eigenaar vermarkten, in de vorm van huur en pacht. Eigenaren zijn niet alleen particulieren maar ook grote terrein beherende instanties. De bedragen die daar bij omgaan variëren enkele euro's per hectare tot enkel tientallen euro's. De minimale oppervlakte om met een geweer dieren te mogen doden is 40 hectare. Dat beperkt zich echter tot de met name genoemde wildsoorten.
Reeën horen daar niet bij, zij zijn beschermd. Om reeën te bejagen heeft de jager ontheffing nodig van de overheid en moet men over de grond die in gebruik is bij iemand anders. Daarom heeft de jager ook een schriftelijke toestemming grondgebruiker nodig. Bovendien moet om reeën te doden met een geweer de totale oppervlakte 40 hectare zijn. In tegenstelling tot verhuurde jacht op wild mogen er meerdere jagers onafhankelijk van elkaar op dezelfde 40 hectare populatiebeheer uitvoeren.
De jager mag niet zonder vergunning van de overheid, een jachtakte, een geweer gebruiken om te doden. Die jachtakte is gebaseerd op verhuur van het jachtrecht op minstens 40 hectare grond. Zonder wild betekent zo'n contract dat men betaald voor toestemming grondgebruik op dat deel van het terrein dat door de eigenaar zelf in gebruik is.
Waar vroeger de eigenaar/jachthouder verantwoordelijk was voor het in stand houden van een redelijke hoeveelheid wilde dieren en deze dit vaak verpachte aan anderen is dit vergaan tot het gedogen van faunabeheerders met toestemming van grondgebruikers op diens grond. Ogenschijnlijk is niemand meer verantwoordelijk voor het in stand houden van natuur in Nederland. Wat overblijft zijn eigenaren die hun eigen verantwoordelijkheid nemen en zorgen dat op hun gronden beheer uitgevoerd wordt zoals hen dat goed dunkt. En grondgebruikers die schade en schande voorkomen door het verlenen van toestemming aan jagers. Er gaat hier iets verloren op de steeds harder wordende lijn tussen grondgebruik en min of meer oer natuur.
Waar vroeger per jaar het grondgebruik werd gegund lijkt nu de natuur en haar beheer per jaar gegund te worden in de vorm van al dan niet duur betaalde toestemmingen grondgebruikers.